Czym jest autyzm?

Czym jest autyzm?

Autyzm jest to całościowe zaburzenie rozwoju, które pojawia się we wczesnym dzieciństwie. Powoduje nieprawidłowy rozwój i zaburzenia funkcjonowania mózgu. Przyczyny autyzmu są bardzo złożone, mimo i tak dużej wiedzy naukowców, psychiatrów neurologów i psychologów, nadal nie są do końca poznane.

Autyzm powoduje zaburzenia w wielu różnych sferach, ale przede wszystkim w sferze:

wzajemnych interakcji społecznych, nawiązywania relacji z innymi ludźmi

komunikacji i porozumiewaniu się z innymi za pomocą mowy ale również mimiki i gestów (brak mowy lub jej rozwój jest opóźniony, brak wskazywania palcem pożądanego przedmiotu, używanie ręki rodzica, by coś dostać, brak lub nieadekwatne reakcje mimiczne,

zachowań, zainteresowań i aktywności (ograniczone zainteresowania, stereotypowe aktywności, nieprawidłowy rozwój zabawy, zabawa schematyczna, stereotypowe zachowania)

„Autyzm wprowadza zmysły w błąd”, zaburzając odbiór otaczającego świata, zniekształcając bodźce, które dochodzą do każdego ze zmysłów. Osoby inaczej niż my odbierają światło, dźwięki, obrazy, dotyk innych osób, zapachy czy smaki. Inaczej też odczuwają ból. Potrafią nieadekwatnie reagować na najmniejsze zadrapanie lub uderzyć się bardzo mocno w nogę i w naszej interpretacji, w ogóle tego nie zauważyć. Osoby z autyzmem mają trudności z rozumieniem, przetwarzaniem i ekspresją mowy. Wszystko to sprawia, że inaczej niż my postrzegają i rozumieją świat. Co innego przykuwa ich uwagę i stanowi dla nich wartość.

Autyzm powoduje całościowe zaburzenie rozwoju i kształtowania komunikacji z innymi osobami i zniekształca czy też uniemożliwia prawidłowe tworzenie relacji społecznych i więzi emocjonalnych.

Objawy autyzmu można zauważyć u niektórych dzieci już od pierwszych miesięcy życia i przed ukończeniem przez nie 12 miesiąca, m.in. brak kontaktu wzrokowego z rodzicem czy opiekunem, brak wczesnego rozwoju mowy, gurzenia, gaworzenia, wokalizowania, brak odpowiadania mimiką i ruchami ciała na głos, mimikę i gesty rodziców czy opiekunów, brak zainteresowania kontaktem z najbliższymi osobami, trudność w uspokojeniu dziecka, dziecko może być nadmiernie płaczliwe lub też niezwykle spokojne i ciche. U innych dzieci symptomy tego zaburzenia pojawiają się dopiero później i następuje wtedy stopniowe wycofywanie się dziecka z kontaktu z najbliższymi i zanikanie umiejętności, które prawidłowo rozwijały się we wcześniejszych miesiącach życia.

„Niedzielne popołudnie, gdy słońce nadaje trawie ciepły, żółty kolor. Ojciec i syn razem w parku.(…) Przyglądałem się synowi, bujającemu się na huśtawce. Patrzyłem na dziecko nowymi oczami, mając pewność, że słyszy- być może nawet słyszy doskonale. (..) Odezwałem się do niego tak, jak to często robiłem wcześniej(…). Mówiłem bezpośrednio do niego. Patrzył uporczywie na mnie, ale jakby przeze mnie. Wydawało mi się, że jego oczy nie chłoną mego widoku, odbijały go jedynie, kierowały z powrotem do mnie. Znów zadałem mu pytanie, ale jakbym rzucił je na wiatr. (…) Zacząłem rozdzielać i zestawiać szczegóły, które składały się na Rauna, mojego syna. Łagodne wycofanie się poza nasz świat. Wirowanie i nieruchomo wbity wzrok. Ogromna zręczność i hipnotyczna fascynacja przedmiotami nieożywionymi. Uśmiech płynący z wewnątrz i powtarzające się ruchy palców dotykających ust. Odpychanie ludzi i cicha samotność. Kiedy Raun zwracał się do ciebie, robił to przez ciebie, jakbyś był przezroczysty. I jeszcze paląca świadomość faktu, że nie używał języka. Nie to, że trudno przychodziło mu mówienie. Nie szukał kontaktu w żaden sposób, dźwiękiem ani gestem. Nie wyrażał życzeń, tego co lubi, czy nie lubi. Prawie półtora roku takiego życia… Raun , nowa istota w dziwnym kraju. (..) Raz jeszcze spojrzałem na Rauna. Był taki daleki. Drewniana ławeczka huśtawki i jej łańcuchy wydały mi się naraz substytutem talerza, który tak często zmuszał do wirowania. Był to po prostu jeszcze jeden poruszający się pojazd, umożliwiający mu świetną podróż do własnego wszechświata pełnego spokoju i samotności.

„Przebudzenie naszego syna”

Barry Neil Kaufman

Już u 1 na 100 dzieci diagnozuje się zaburzenia ze spektrum autyzmu (m.in. autyzm, autyzm atypowy, Zespół Aspergera). Wczesna diagnoza i intensywna terapia od początku pojawienia się niepokojących sygnałów, daje szansę na poprawę funkcjonowania dziecka, na umożliwienie mu lepszych kontaktów z najbliższymi, na rozwój i naukę nowych umiejętności. Intensywne działania terapeutyczne obejmujące wszystkie sfery funkcjonowania dziecka dają szansę również na poprawę umiejętności społecznych dziecka i umożliwienie kontaktu z innymi dziećmi oraz odlezienie mocnych stron dziecka i pracę nad zachowaniami, które sprawiają trudność i dziecku i jego najbliższemu otoczeniu.

Dlatego tak ważna jest wczesna diagnoza i wczesna intensywna terapia dziecka

z objawami i podejrzeniami zaburzenia ze spektrum autyzmu!

Prowadząc terapię wspieramy samodzielność dziecka, rozwój jego kontaktów z innymi dziećmi oraz wspieramy rodziny w terapii i w codziennym życiu z dzieckiem z autyzmem.

Dodaj komentarz