750 mln lat temu
Witamina D jest jednym z najstarszych hormonów, który był syntetyzowany z promieni słonecznych przez pierwsze formy życia już ponad 750 mln lat temu.
1645 rok
Do odkrycia i naukowego opisania witaminy D doszło dzięki innemu odkryciu. W połowie XV wieku Daniel Whistler i Francis Glisson niezależnie opublikowali naukowe badania na temat krzywicy. Dziś wiemy, że jest ona spowodowana niedoborem witaminy D. Jednak w tamtym czasie tezy o kluczowej roli diety lub ekspozycji na światło słoneczne w profilaktyce tej choroby wydawały się herezją.
1822 ROK
Badania nad chorobą i szukanie złotego środka na leczenie krzywicy trwały ponad 200 lat. W 1822 roku polski lekarz Jędrzej Śniadecki (1768 – 1838) zaobserwował, że krzywica występuje częściej u dzieci mieszkających w miastach przemysłowych jak Warszawa, niż w przypadku dzieci mieszkających poza takimi ośrodkami. Zakładał on, że brak ekspozycji na światło – będące efektem przebywania w wąskich zatłoczonych ulicach miasta, gdzie dodatkowo występowało duże zanieczyszczenie powietrza, jest powodem częstszej zapadalności na krzywicę. Badania Śniadeckiego zostały przyjęte z duża dozą nieufności. Wydawało się wtedy niewiarygodne, że słońce może mieć tak duży wpływ na zdrowie człowieka.
1928 ROK
Musiał minąć kolejny wiek, by chemik profesor Adolfa Windausa z Uniwersytetu w Göttingen opracował chemiczną strukturę witaminy D. Do swoich badań zaangażował 55 doktorów chemii. W 1928 roku Adolf Windaus otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za określenie zależności między sterolami i witaminami. W swojej mowie zwrócił uwagę w pierwszej kolejności na witaminę, którą była właśnie witamina D.
1931 – 1937
Kolejne odkrycia były już czystą formalnością. W 1931 roku F. A. Angew wraz zespołem w Angli, a rok później A. Windaus ze swoim zespołem w Niemczech wyodrębnili witaminę D2, a w 1936 roku niemieccy badacze wyizolowali i zidentyfikowany związek 7-dehydrocholesterolu (7DHC) – witaminę D3, czyli cholekalcyferol. Rok później syntetyczna witamina D była już dostępna na rynku i wspierała leczenie krzywicy i innych chorób.
1955 ROK
Pełna fotochemiczna i cieplna reakcja przemiany ergosterolu (prowitaminy D2) na kalcyferol (wiatmina D1) została przedstawiona w 1955 roku przez L. Velluza.
1980 ROK
Natomiast w 1980 roku Michael Holick opisał dokładną sekwencję kroków prowadzących do fotoprodukcji cholekalcyferolu w skórze, a w szczególności przedstawił pogląd, że duża część populacja w krajach rozwiniętych może być narażona na niedobór witaminy D.
2015 ROK
Od tamtego czasu minęło już prawie kolejne 100 lat. Przez ten okres naukowcy zaprezentowali wiele badań nad właściwościami witaminy D, potwierdzając jej istotną rolę dla naszego organizmu. Śmiało możemy powiedzieć, że historia witaminy D nie kończy się w tym momencie. Nawet po 400 latach badań, droga to kolejnych rewolucyjnych odkryć nie jest jeszcze zamknięta, a „słoneczna witamina” jeszcze niejednokrotnie nas zaskoczy.